De afgelopen jaren zijn we geïnspireerd door heel veel boeken, documentaires, films en podcasts over rouw, wandelen, natuur en Terschelling. Hieronder delen we een selectie.
Overgave is een ontroerende documentaire over leren leven met de dood, waarin Marijn Frank het ziekteverloop van haar beste vriendin Annemarie met haar eigen rouwproces verweeft. Marijn erft de hardloopkleren van Annemarie en bereidt zich met hulp van trainer en coach Hesdy voor op de marathon van Berlijn.
Dit boek van Octavie Wolters is een lofzang op de natuur, met prachtige vogelprenten en rake, poëtische teksten over het leven, over geloven in wat je niet kunt zien, over bang zijn, missen en over wat het grootste geluk is.
Veel eilanders kunnen goed verhalen vertellen, zo ook de oma van Richard van der Veen. Deze verhalen waar hij en zijn broers als kleine jongens zo van genoten, zijn opgenomen en aangevuld met oude verhalen die de auteur later vond als conservator in het museum 't Behouden Huys. Eén van de verhalen, over de prinses bij Doodemanskisten, is meegenomen in de Walk of Grief.
Roek Lips vertelt over zijn plotselinge ziekte en de weg naar herstel, maar bovenal over de onschatbare waarde van nieuwe perspectieven.
Widening Circles vertelt het inspirerende verhaal van milieufilosofe en boeddhistisch leraar Joanna Macy. Ze ontdekte dat wanneer mensen de ruimte krijgen om de pijn over de wereld onder ogen te zien, ze zich openen, verbinding voelen met anderen en de natuur, en gemotiveerd raken om in actie te komen om te beschermen wat hen dierbaar is.
"We zijn allemaal gebonden door een overeenkomst van wederkerigheid: de adem van planten voor de adem van dieren, winter en zomer, roofdier en prooi, gras en vuur, nacht en dag, leven en sterven." De Noord Amerikaanse schrijver Robin Wall Kimmerer is plantkundige en heeft een inheemse achtergrond. Met haar taal weet ze velen mee te nemen in haar enthousiasme voor het leven.
Het eerste wat je moet weten als je een groot verlies hebt geleden is dat er niks mis is met rouw. Rouw is domweg liefde in zijn pijnlijkste vorm en een natuurlijke en gezonde reactie op verlies. Dus waarom beschouwt onze samenleving rouw dan als een ziekte die je zo snel mogelijk moet genezen? In 'Het is oké om je niet oké te voelen' nodigt rouwcoach Megan Devine je uit om rouw de ruimte te geven in plaats van het zo snel mogelijk te willen overwinnen en achter je te laten.
Bij psychiater en zelfbenoemd 'verdrietdokter' Dirk De Wachter is uitgezaaide kanker ontdekt, de prognose is onduidelijk. Hoe ondergaat de man die stelde dat de mensheid het ongeluk moet omarmen dit slopende proces? Regisseur Anne Christine Girardot volgt De Wachter in een reeks indrukwekkende interviews.
In 2020 overleed Berend, de vierjarige zoon van Nynke Sietsma en Robert Jan van Noort, na een ziekbed van ruim zeven maanden. B is een ongepolijste, sacrale, meanderende en troostende stroom aan gedachtes en beschrijvingen gericht aan Berend, op zoek naar voortekenen die het onheil van die ene dag voorspelden, die dag in oktober die het leven van Nynke, haar man Robert en dochter H opdeelde in een ervoor en erna.
'Het bekende weg' is een dichtbundel over afscheid. Over verlies, in het klein en in het groot. Over missen en raken. Merel Morre schrijft toegankelijke, talige gedichten.
Schrijver en podcastmaker Liesbeth Rasker was tien jaar oud toen haar moeder stierf. In Vroeg verloren onderzoekt ze de impact daarvan op haar leven. Een film over de dood, het verdriet, het verlangen dat allemaal uit de weg te gaan en wat er gebeurt als ontkennen niet langer gaat.
Er bestaat geen blauwdruk voor een goed sterfbed, maar je kunt je er wel op voorbereiden. Dit boek is een persoonlijke zoektocht van Barbara Van Beukering over de manier waarop we sterven.
"De meeste westerlingen verstaan de kunst van het lijden niet en ze krijgen er duizend angsten voor in de plaats. Dit is geen leven meer, wat de meesten doen: angst, resignatie, verbittering, haat, wanhoop." Het dagboek van Etty Hillesum uit de oorlogsjaren werd over de hele wereld vertaald en gelezen. Zij wordt herkend als een vrouw die het barbarendom het hoofd bood, zonder zelf in wanhoop en haat ten onder te gaan.
"In de natuur kunnen we in harmonie zijn met het diepere ritme van komen en gaan, voor even de kloktijd in ons hoofd loslaten en ons laten meevoeren door het ritme van de fysieke tijd." Ferguson beschrijft aan de hand van nieuwe wetenschappelijke inzichten dat we niet losstaan van de natuur: we zijn zelf natuur, maar vergeten dat vaak.
Wat is de essentie van het leven, in het licht van onze sterfelijkheid? Om die vraag te beantwoorden voerde Fokke Obbema ruim veertig gesprekken, over wat het betekent om mens te zijn: over lijden en leven, over vechten en veerkracht, over angst en aanvaarding, over opgedane inzichten en levenswijsheden.
Deze Engelse film krijgt niet altijd de beste kritieken, maar wij vonden het heel fijn om deze film te zien. Een bejaarde man gaat onverwacht op pad met zijn rouw.
In De Rouwbiecht delen jonge mensen hun - vaak lang stilgehouden - ervaringen met rouw. Het zijn verhalen van mensen in rouw die vaak het daglicht niet mogen zien – maar het waard zijn om gehoord te worden. De Rouwbiecht is onderdeel van de kunstinstallatie de Verliesmuur.
Het zoutpad is een veel gelezen, inspirerend verhaal over het omgaan met verdriet, de kracht van de natuur, wandelen en de herontdekking van de ware betekenis van het leven, als je alles bent kwijtgeraakt.
Dit fijne boek van Babet te Winkel mag natuurlijk niet ontbreken in onze bibliotheek. De reflectieteksten in de gids van de Walk of Grief zijn van haar hand, in samenwerking met Arjan en Anemoon. Babet is naast schrijver ook de initiatiefnemer van Verlieskunst. In Zien in het donker beschrijft zij zonder opsmuk, maar met een gouden pen en vol psychologisch inzicht, de eerste periode van rouw na het overlijden van haar moeder.
Schrijver en psychoterapeut Francis Weller doet een pleidooi om pijn bij verlies te verwelkomen, in plaats van er bang voor te zijn. Hij schrijft persoonlijke verhalen, zowel poëtisch als wetenschappelijk en benadrukt grotere verbondenheid met elkaar en met onze planeet. Weller schrijft dat verdriet altijd gemeenschappelijk is geweest en laat zien hoe we aanraking van anderen, een sfeer van mededogen en de troost van rituelen nodig hebben om verdriet volledig te kunnen verweven.
Veertien jaar na het overlijden van de jonge Evelyn gaat zijn gezin gezamenlijk op pad. Tijdens deze tocht wordt zichtbaar hoe ieder van hen op zijn eigen manier heeft geworsteld met rouw. De documentaire legt hun moedige poging vast om hun weg te vinden in een landschap van gedeeld trauma. Op moment van schrijven is de film te zien op Netflix.
We raken met zijn allen steeds meer vervreemd van de natuur en voor veel mensen voelt dat niet goed. Agnes van den Berg, wetenschapper en pionier op het gebied van onderzoek naar natuurbeleving en gezondheid, geeft in het boek haar visie op hoe je op een diepere manier verbinding kunt maken met de natuur. Vanuit de wetenschap, maar ook vanuit haar eigen ervaring.
We staan altijd open voor nieuwe inspiratie op het gebied van rouw, wandelen en natuur.